Carter U.S.M. - Muziek om nooit te vergeten: Week 21

Het idee is om de you tube link aan te klikken. Er opent dan een nieuw venster met de muziek waarna je het blog kunt gaan lezen en tegelijk de muziek luisteren waardoor je het verhaal goed in je op kunt nemen.

Carter U.S.M.-Suppose you gave a funeral and nobody came
(klik hier voor de muziek)

Is er een concert waar je ooit bent geweest die je graag nog eens zou willen over doen met alle kennis die je nu hebt? Nou dat heb ik dus bij deze band. Begin jaren '90. Ik was begin 20, geen enorme verplichtingen dus ging regelmatig naar Melkweg of Paradiso voor bandjes die me aantrokken of aangeraden werden. Zo ook op 11 november 1992. Mijn latere CD-ID collega Huig (Hugh) van Beelen (die net als ik een voorliefde had voor bands uit de UK) had mij attent gemaakt op deze avond met Carter the Unstoppable Sex Machine dus ik besloot onvoorbereid hier naartoe te gaan.

Zo wist ik bijvoorbeeld niet eens dat dit een tweemans formatie was. Bestaande uit Jim "Jim Bob" Morrison en Les "Fruitbat" Carter. Twee halve punkers die allebei gitaar speelden in combinatie met samples, bass-synths en drumcomputers. Ze hadden net hun derde album uit ("1992 - The love album") wat ze een nummer 1 positie opleverde in de Britse albumcharts. Naast de opmerkelijke toegankelijke gitaar/electro-punk songs stond Carter vooral bekend om hun (zwarte) humor en cynisme in de teksten. Dit alles aangedikt met een vet-plat Engels accent en ten gehore gebracht door Jim Bob (die deze naam zelf aan had genomen om niet verward te worden met de zanger van the Doors). De eerste twee albums ("101 damnations" en "30 something") hadden het ook al goed gedaan mede door het intensieve tourschema van de band. Ze bleven een eigentijdse kijk op de wereld om zich heen houden en zo gebeurde het dat ze de woede van de organisatie van Glastonbury op de hals haalden. Door het succes van "1992 - The love album" mochten ze in 1992 als headliner spelen op dat festival. Ze lapten alleen de maximum speeltijd aan hun laars wat ze op een levenslang verbod om op Glastonbury te spelen kwam te staan.

Helaas verdween in de jaren daarna de band stilletjes. Er kwamen nog wel albums uit, maar ze waren duidelijk over hun hoogtepunt heen. Het werd geprobeerd met een echte drummer, later nog een bassist, keyboard speler en gitarist waardoor het ineens een 6-koppige band was geworden, maar dit mocht allemaal niet helpen. In 1998 besloten ze om het bijltje erbij neer te gooien.


Jim Bob en Fruitbat begonnen hun eigen projecten, respectievelijk Jim's Super Stereoworld en Abdoujaparov. En zo kwamen ze elkaar in 2001 weer tegen door als double headliners op te treden en als duo de optredens te eindigen met wat Carter USM songs. Sinds die periode komen ze regelmatig samen om een reunie optreden te doen. In 2011 mochten ze zelfs als headline spelen op het Beautiful Days festival van the Levellers en eind dit jaar staan er weer twee shows in London gepland die nu al uitverkocht zijn (aangekondigd als "our final Carter shows...ever").

Maar terug naar november 1992 in Paradiso. Het podium stond bommetje vol met apparatuur en dat terwijl er maar twee bandleden waren. Tegen de achterwand was een muur opgebouwd van TV's. En we hebben het over begin jaren '90. Dus niks geen platte LCD schermpjes, beamers of iets digitaals. Nee ouderwetse grote beeldbuiskasten op elkaar gestapeld ongetwijfeld aan elkaar verbonden met een enorme spagetti aan kabels. Het waren (ik schat) een stuk of 30 enorme kasten. Hierop veel beelden al dan niet geschakeld. Voor die tijd een enorm project en een fantastisch visueel spektakel zeker in combinatie met een spectaculaire lichtshow. Beide heren waren ook enorm druk en aanwezig op het podium. Ze renden van links naar rechts als een stel ADHD-ers. Zoals eerder genoemd kende ik muzikaal nog niet veel van ze, maar ik heb het hele concert met open mond staan genieten.

Een paar jaar later zag ik ze nog eens in Tivoli Utrecht. Toen was ik muzikaal wat meer bij, maar het visuele spektakel ontbrak waardoor het voor mijn gevoel allemaal een stuk minder was. Zo blijkt maar weer dat als je ergens onbevangen en met weinig verwachting naartoe gaat je compleet weggeblazen kan worden. Maar toch zou ik die bewuste avond in Paradiso graag nog eens over willen doen met de kennis van de muziek en de band die ik nu heb...

Links:
Official website: http://www.carterusm.co.uk/
Facebook site: https://www.facebook.com/carterusmofficial
Carters uitvoering van "The impossible dream" (origineel uit musical Man of la Mancha): https://www.youtube.com/watch?v=HZYhTlcVwy0
Carter's uitvoering van "Panic" (the Smiths): https://www.youtube.com/watch?v=CynrWLe6mQQ